Yes! Dat was mijn eerste gedachte toen op school werd aangekondigd dat je je weer kon opgeven voor de schoolselectie voor United Space School. Ik had vorig jaar ook meegedaan, maar was helaas niet door de finale gekomen. Wel was ik daardoor al op de hoogte van wat USS inhield en wat er zo’n beetje van me verwacht werd: voordeel!
Dus ik aan de slag: motivatiebrief schrijven. We hadden dit jaar veel deelnemers bij ons op school, dus dat beloofde nog lastig te worden. Naast de motivatiebrief kregen we ook een gesprek in het Engels. Grotendeels was dit natuurlijk om te testen of je je wel kon reden in het Engels, maar ook om toelichting te geven op je motivatie en je verwachtingen. Naar mijn idee ging dit gelukkig erg goed, maar ja, het blijft afwachten. Dit waren de opdrachten voor de eerste ronde. Een paar dagen later werden de deelnemers bij elkaar geroepen in de pauze voor de bekendmaking over wie er door mochten. We kregen allemaal een geslote envelop uitgedeeld. Daarin zou je of de volgende opdracht vinden, of een briefje met bedankt voor je deelname…. Naar mijn idee is dit een nare methode van bekendmaken en ik moest dan ook mijn moed bij elkaar schrapen om de envelop te openen. Ten slotte wou ik niet bij de eerste ronde al afvallen. Gelukkig echter vond ik in de envelop de volgende opdracht.
Deze opdracht ging over het maken van een closed loop in de ruimte op het gebied van water, lucht of voedsel. Dit beloofde weer veel werk te worden, maar gelukkig vond ik het wel een leuk onderwerp. Na veel onderzoek in een poging het ingewikkelde life-support-system te begrijpen, besloot ik iets met water te doen. Uiteindelijk is dit op een systeem uitgedraaid dat water zou moeten terugwinnen uit de ontlasting van astronauten. Het bleek namelijk dat dit nog niet gedaan wordt en dus verlies je hier water! Dit idee heb ik uitgewerkt in een verslag en op school moesten we een presentatie geven over ons idee. En ja, opnieuw drie hoeraatjes: ik was door naar de finale.
Nu werd het voor mij echt moeilijk. Dit was namelijk waar ik vorig jaar niet was uitgekozen, dus dat moest nu wel beter. Het ging erom spannen, maar ik moest echt naar Houston. De opdracht was om een nieuwe toepassing voor aardobservatie te verzinnen. Het scheen dat geluk aan mijn kant stond, want opnieuw was dit een onderwerp waar ik me wel in kon vinden. Toch was het nog knap lastig. Er wordt al zo veel gedaan met aardobservatie en ik wou wel origineel zijn. Wel wist ik dat ik iets wou doen om de aarde te beschermen. Dit bracht mij op het onderwerp van illegale ontbossing. Dankzij wat inspiratie van een eerder idee voor USS, schreef ik mijn verslag over het tegen gaan van illegale ontbossing door het meten van CO2-concentraties in regenwouden. Deze uitstoot van de machines hoort namelijk niet thuis in een bosgebied en aan de hand daarvan kan je à la minute bepalen of daar illegale boskap plaatsvindt. Naast het verslag moesten we een filmpje maken om ons idee te pitchen. Ik hou van tekenen dus er bestond geen vraag over dat ik tot laat in de avond nog bezig was een tekenfilmpje in elkaar te zetten.
De finale zelf vond plaats in de Twentse Welle. Dit is een museum in de wijk Roombeek, te Enschede. Mijn moeder, twee van mijn broers en nog vier andere zijn met me meegegaan als support. Dat maakte het wel erg gezellig. De finale begon met een aantal praatjes, waar ik eerlijk gezegd niet veel van gevolgd heb om dat ik verdraaid zenuwachtig was. Daarna lieten ze de filmpjes van kandidaten zien. Echter heb ik opnieuw niet alles gevolgd, dit keer omdat het verkeerde programma werd gebruikt waardoor de filmpjes niet goed speelden. Zucht. Daarna was er een pauze, die voor mijn zenuwachtige brein veelste lang duurde. Op dat moment ging het al een beetje door mijn hoofd spoken: wat ga ik doen als ik weer niet word uitgekozen? Volgend jaar een derde keer meedoen? Of accepteren dat het hem niet wordt?
In de pauze overlegde de jury over een top 5 om te interviewen. Toen ze het bekend gingen maken zat ik op m’n stoel terwijl ik mijn uiterste best deed een neutraal gezicht te houden. 1 naam werd genoemd, 2, 3, 4 namen en nog steeds niet. Maar ik was nummer vijf! Nu zat ik mijn uiterste best te doen niet een gat in de lucht te springen: op dit punt was ik al verder gekomen dan vorig jaar. Dat betekende echter ook dat de interview compleet nieuw voor mij was. Toen ik het podium opstapte verdwenen echter mijn zenuwen: nu kon ik vertellen wat er precies in mijn hoofd zat over mijn idee. De vragen gingen goed, behalve de laatste, daar snapte ik de vraagstelling niet goed en dat bracht me wat van mijn stuk. Balen.
Toen was het wachten, met alle kriebels weer in m’n maag. De jury ging in overleg en liet ons vijven in spanning achter. Maar uiteindelijk was het dan zover. Laura zou de twee winnaar bekend maken, maar toonde eerst nog haar waardering voor ons allemaal en vertelde dat het zo’n moeilijke keus was. Erg lief, en ook zeker gewaardeerd, maar niet wat ik op dat moment wou horen.
Toen noemde ze de namen: Sophie en Thijs…. Op dat moment deden deze twee namen mijn wereld even instorten. Dit betekende namelijk dat ik niet naar Houston ging. Het huilen stond me nader dat het lachen en ik kreeg niets meer mee van wat er verder gezegd werd. Allemaal mensen om je heen die de winnaars feliciteren en dan bedenkt iemand dat het leuk is om een groepsfoto van de kandidaten te maken. Ik gunde het Sophie en Thijs van harte, maar geloof me als ik zeg dat het heel moeilijk is op zo’n moment een glimlach op je gezicht te toveren. Laura kwam nog naar me toe voor een medelevende knuffel en vertelde nog dat ik derde was met maar een halve punt verschil. So close….
Na de finale was er nog een borrel maar ik ben niet lang gebleven want ik moest ’s avonds nog werken. Op werk trof ik gelukkig ook veel lieve collega’s die heel goed snapte waarom ik niet in de mood was om heel vrolijk naar de gasten in het restaurant te lachen.
Toen ik rond 11 uur thuis kwam en ik op mijn mobiel keek stond me echter een verrassing te wachten. Ik denk dat ik dit het beste kan omschrijven als positieve spam: mail, sms, appjes en gemiste oproepen van Laura en mr. Berendsen met het verzoek zo snel mogelijk terug te bellen. Ergens in mijn achterhoofd begon het onmogelijke te vormen: mocht ik toch naar USS?
Meteen heb ik mr. Berendsen teruggebeld. Deze gaf mij het volgende bericht: Ik had nog een kans! Laura had mij opgegeven voor de internationale selectie! Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat die er was, maar ik kon niet blij en dankbaar genoeg zijn. Al mijn werk van de selectierondes was opgestuurd naar de admissions committee en ik zou die aanstaande zondag een skype interview hebben met die mensen. Dit hoorde ik op vrijdag, geen tijd dus!
Zaterdag heb ik met Laura en Daniel gebeld om te proberen een beetje voor te bereiden op het gesprek, maar dat bleek lastig. Wat ik precies moest verwachten wisten zij ook niet, maar ze hadden nog wel veel nuttige tips voor me. Vooral belangrijk was: wees enthousiast. Ook kreeg ik meerdere keren de waarschuwing niet te hoge verwachtingen te hebben omdat de kans dat ik door mocht echt nihil was. Nog veel kleiner dan bij de schoolselectie. Echter was vanaf het moment dat ik hoorde dat ik nog een kans had de hoop weer bij mij weer gaan branden en denk maar niet dat logica dat zo snel eruit krijgt.
Toen was het zondag. Ik had een mail gekregen dat het gesprek ’s avonds zou zijn. Van tevoren was mijn oudste broer nog zo lief om het interview met me te oefenen. Hier heb ik echt enorm veel aangehad. Niet alleen zat ik hierdoor al in het Engels, ook werden veel vragen die hij stelde ook door de mensen uit Houston gesteld en had ik dus mijn antwoorden klaar. Na het oefenen was het wachten op een belletje. Dus ik zat achter mijn laptop terwijl ik naar Skype staarde. Uiteindelijk belden ze pas driekwartier later dan gepland, wat niet heel goed voor mijn gemoedsrust was.
Maar het gesprek ging goed! Het was een fijn en enthousiast gesprek. Aan de motivatie lag het niet en ook de andere vragen gingen erg goed. Alleen deden ze ook een heel stuk kennis testen waar ik misschien een of twee domme acties heb gemaakt. Maar goed, niemand is perfect, ik had het wel zelf door en kon mezelf verbeteren en zowel ik als zij konden er wel om lachen. Naast de vragen waarschuwden ook deze mensen dat ze veel deelnemers hadden en dat het dus een moeilijke keus was. Dus hoe groot was mijn kans?
Er volgde weer een periode van wachten. Correctie: een lange periode van wachten. De eerste twee weken liep ik om het uur zowat 7 uur terug te rekenen op de klok of ze in Houston al wakker waren. Na twee weken nam er echter een gevoel over dat zich afvroeg of ik sowieso wel antwoord zou krijgen. Misschien had ik het gewoon verkeerd begrepen en zou ik alleen een email krijgen als ik was uitgekozen. Zo nam mijn nieuwe hoop steeds een beetje af.
Maar dan, ongeveer drie weken na het interview had ik een email uit Houston. Ik las de afzender en durfde hem haast niet te openen. Dit draaide er dus op uit dat ik heel voorzichtig, met heel veel moed de eerste zin las. Dit was een zin die ik denk ik altijd zal onthouden: ‘Congratulations! We would like to formally invite you to join us for the United Space School Class of 2017.’
Ik geloof dat ik mijn moeder zich bijna heb laten doodschrikken toen ik gillend van blijdschap de trap af kwam racen: Ik ging naar USS!
Sindsdien ben ik bezig geweest met de opdrachten en de voorbereidingen en heb ik contact gelegd met de andere studenten. Ik heb er ongelofelijk veel zin in en zal jullie op de hoogte houden via deze blog!