De laatste dag (ochtend) in Houston. Ik had mijn wekker maandagochtend om 8 uur gezet en mijn busje zou om 11 uur vertrekken richting het vliegveld. De jongens bij de buren vonden het ook wel leuk om ons te wekken. Met silly strings. Wat een enorme puinhoop gaf, maar vooruit. Wij hadden hetzelfde gedaan.
Eenmaal wakker en ingepakt gingen we naar de buren. Dat was het verzamelpunt waarvandaan alle busjes vertrokken. We hadden geen kans meer gehad om afscheid te nemen van onze hostvader, omdat hij 5 uur ’s ochtends weg moest en wij van plan waren om de hele nacht op te blijven (waar we niet helemaal in zijn geslaagd). Dus belden we hem en hier begon de emotie.
Tijdens het bellen begonnen we al half te huilen en na het telefoontje werd het er niet beter op. Even voor 11 uur, was het helemaal een drama. Het afscheid nemen van onze hostmom en mijn andere 2 huisgenoten (3e huisgenoot Samuel zat in hetzelfde busje) ging heel erg moeilijk. We zijn als ‘gezin’ ontzettend naar elkaar toe gegroeid en om dan afscheid te nemen zonder dat je weet wanneer je elkaar weer ziet, is erg emotioneel. Toen het busje op het punt stond weg te rijden, was er bijna niemand meer die niet aan het huilen was.
Je denkt nu vast, ach al dat gejank wat een onzin. Je kent elkaar 2 weken en je kan toch weer afspreken. Dat dacht ik tot afgelopen zondag ook, zeker omdat ik helemaal niet zo’n emotioneel type ben die na een dag al zegt dat hij iedereen vreselijk mist. Maar goed, nu dus wel.
Op het vliegveld waren we nog maar met 6 over. Door de douane komen ging verrassend snel en daarna hebben we nog een mega pizza gehaald als lunch. Toen kregen we te horen dat we het volgende busje (met mijn huisgenoot Logan) misschien nog zouden zien, voordat onze vlucht zou vertrekken. Man, wat hoopte ik op vertraging. Het boarden begon zowaar later, maar de eindtijd voor het boarden bleef staan. Neee, we gaan het niet meer redden ze te zien. Het afscheid nemen van Samuel en de anderen van ons busje, was ook weer erg zwaar. Op het laatste moment zagen we nog wel de Fransozen die met een ander busje waren gekomen, maar het busje van Logan was te laat. Dat was erg vervelend, maar het kon erger.
Nadat iedereen was geboard, bleken we namelijk toch vertraging te hebben. We hebben ruim een uur in het super warme vliegtuig gezeten, wetende dat 100 meter verder mensen zitten die je nog had willen zien en die je nog had kunnen zien als de KLM wat eerder had aangegeven dat we vertraging hadden. Op dat moment was ik niet heel erg fan meer van KLM. Eenmaal opgestegen echter verliep de vlucht prima. De piloot heeft nog wat tijd goed kunnen maken en, op een bijzonder rare man naast me na, was de vlucht prima verzorgd.
Een half uur later dan gepland landden we dan eindelijk op Schiphol. De douane hier duurde wat langer, maar uiteindelijk kwamen we de aankomsthal uit en stonden daar onze ouders en zussen. We kunnen terugkijken op een geweldige reis, we hebben vrienden gemaakt over de hele wereld en prachtige ervaringen opgedaan. Nu ben ik vooral erg moe en emotioneel instabiel. Ik heb net even een powernap gehad, maar ik weet zeker dat ik vanavond als een blok in slaap zal vallen. Had het nou maar langer geduurd…
Met deze blog sluiten we deze fantastische reis af. Lidewij en ik willen graag iedereen bedanken die mee heeft geholpen aan deze reis. Als ik namen ga noemen weet ik zeker dat ik er een aantal vergeet, dus dat ga ik niet doen. Ik wil alleen TechniekPact Twente even noemen en bedanken voor het sponsoren van deze geweldige reis. Ik hoop dat zij en alle andere mensen die mee hebben geholpen, doorgaan met het organiseren van deze reis zodat zoveel mogelijk mensen dit mee kunnen maken.
Bedankt voor het volgen van onze blog, we hopen dat jullie ervan hebben genoten!