Vandaag was alweer de laatste dag voor vertrek. Rond acht uur s ’ochtends was de formule 1 race die we met veel gingen kijken, dus we moesten vroeg op. We gingen de race bij Tom Sanzone kijken en hij had alles daar al klaargezet. Helaas was door het slechte weer de race uitgesteld en moesten we anderhalf uur wachten. In de tijd dat we moesten wachten heeft Tom zijn werkkamer laten zien en met verhalen uitgelegd wat hij daar allemaal had staan en hangen. Daarna gingen we de race kijken, maar we hebben eigenlijk voornamelijk veel gekletst. Na de race gingen we weer naar huis, want we moesten ons klaarmaken voor graduation. Onderweg naar graduation gingen we nog even snel langs de souvenirshop, maar we hadden onze jurken al aan, dus het zag er misschien een beetje raar uit. Daarna zijn we doorgereden naar school waar we graduation hadden. We moesten allemaal ons shirt mee nemen zodat we die van iedereen konden signeren als een leuk aandenken voor mee naar huis. Vervolgens kregen we een presentatie van de astronaut Luca Parmitano. Het was heel gaaf om hem te mogen ontmoeten. Daarna was het tijd voor de diploma uitreiking. Het blauwe team mocht eerst, dus wij kregen als eerste ons diploma. Na de diploma uitreiking gingen we met z’n allen eten. We hebben veel gekletst en gelachen. Na het eten was er een fotobooth en karaoke. We hebben veel leuke foto’s gemaakt en Anastasia en ik hebben samen Valerie gezongen. Daarna gingen we kijken naar een leuke compilatie video die is gemaakt van wat we de afgelopen twee weken allemaal hebben gedaan. Toen gaf Carolina nog een laatste speech en kickte de realisatie in van dat het nu echt voorbij was. Iedereen gaf elkaar voor de laatste keer een knuffel en veel moesten ook huilen. Het was erg moeilijk om gedag te zeggen tegen iedereen, want iedereen woont ergens anders in de wereld en je ziet elkaar pas weer na een aantal jaar als er ooit een reünie komt. Het is best raar hoe je in zo’n korte tijd een band met iemand kan opbouwen. Het maakte het erg lastig om vaarwel te zeggen. Het moeilijkste was om mijn team gedag te zeggen en toen ik Adam zag huilen kon ook ik het niet meer inhouden en hebben we met z’n allen gehuild en gelachen. Toen was het echt tijd om te gaan en eenmaal weer thuis hebben we onze koffers ingepakt. Dat was dag 15. Nog 1 dag te gaan. Op naar dag 16!
