Wie had ooit gedacht dat ik een blog zou schrijven over mijn deelname aan de United Space School. Dit jaar was het voor het eerst op mijn school, maar het Bonhoeffer College in Enschede deed al een paar jaar mee met deze Summer School. Toevallig is dat de school waar mijn moeder de afgelopen 7 jaar les heeft gegeven en toen ik twee jaar terug over de wedstrijd hoorde, baalde ik erg dat mijn school hier niet aan meedeed. Wel ben ik toen naar de finale op het Bonhoeffer geweest, waar ik alleen nog maar jaloerser werd… Tot ik december vorig jaar opeens hoorde dat het Erasmus ook mee ging doen. Ik wist meteen dat ik mee zou gaan doen, ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de ruimtevaart en laten we eerlijk zijn, 2 weken naar Houston is ook niet verkeerd. Vervolgens kwamen Bart en Karina langs bij onze school en werd ik alleen maar enthousiaster.
Nadat ik mijn motivatiebrief geen dag te vroeg had ingeleverd, deed ik eindelijk mee aan de wedstrijd waar ik eerder van dacht dat ik er nooit aan mee zou kunnen doen. Nu was het afwachten. Ik had het idee dat mijn motivatiebrief aardig goed was, maar ik wist natuurlijk niet wat mijn docente ervan vond. In het nieuwe jaar kreeg ik het bericht dat ik door mocht. Yes! Ik mag in ieder geval meedoen. In totaal waren er 6 mensen geselecteerd, waarvan er maar 2 door mochten naar de landelijke finale. We moesten dus een schoolfinale houden om te bepalen wie door mochten.
Voor deze finale moesten we een opdracht uitvoeren. Namelijk: bedenk welke techniek uit de ruimtevaart je kan gebruiken op aarde (Spin-of), of welke techniek van aarde je kan gebruiken in de ruimtevaart (Spin-in). Mijn idee viel in de laatste categorie, gebruik de techniek van een Wake-up Light wekker om de astronauten van een bemande missie naar Mars in het juiste slaapritme te houden. Uit mijn onderzoek bleek namelijk dat een verstoord slaapritme de basis kan vormen van de grootste problemen tijdens zo’n lange reis. Ik moet bekennen dat ik tijdens de presentatie van de schoolfinale al behoorlijk zenuwachtig was, dit is op zich al bijzonder aangezien ik normaal gesproken voor presentaties op school niet echt zenuwachtig ben. Hier staat echter wel even wat meer op het spel. Toen na de presentaties en het juryberaad mijn naam werd genoemd was ik dan ook erg opgelucht en blij. Nu doe ik echt mee. Ik wist ook dat dit betekende dat ik nog wat harder aan het werk mocht. Daarmee bedacht ik me ook meteen dat ik nu ook per se naar Houston wil. Hoewel de opdrachten erg interessant waren, voelt het anders toch een beetje alsof je keihard hebt gewerkt voor niks.
De finale opdracht was erg lastig. Bekijk welke grondstof uit de ruimte jij zou willen gebruiken, bedenk waarvoor je het wilt gebruiken, hoe je het gaat delven en waar je het vandaan haalt. De enige manier om te beginnen met deze opdracht is een heleboel artikelen lezen, dus dat heb ik dan ook maar gedaan. Voordat ik ook maar een woord op papier had, had ik al een paar uur zitten lezen. Ik kan dan ook niet ontkennen dat gedurende deze opdracht de moed af en toe in mijn schoenen was gezonken, maar denkend aan de prijs kon ik me elke keer weer makkelijk aan het werk krijgen. Toen het verslag af was, moest ik nog een filmpje maken waarin ik mijn idee presenteerde. Een filmpje van 3 minuten. Ik kan je vertellen dat een verslag van 14 pagina’s in een filmpje van 3 minuten proppen erg lastig is. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal gelukt met behulp van een autocue (laptop op een wasrek) en professionele belichting (bouwlamp vastgehouden door mijn vader).
Toen was de finaledag aangebroken. Ik had het er al over dat ik bij de schoolfinale zenuwachtig was, dit was nu alleen maar erger. Ik vraag me af of ik ooit weleens zo zenuwachtig ben geweest. Voordat onze filmpjes werden getoond, kregen we een presentatie van Erik Laan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze presentatie niet alles helemaal heb meegekregen, mijn gedachten dwaalden nogal af naar de filmpjes en de uitslag later, sorry Erik. Toen begonnen we met de filmpjes, dit is sowieso al een hele ervaring. Je ziet namelijk je eigen filmpje opeens op een megagroot bioscoopscherm. Het is best raar om je hoofd te zien als het een paar vierkante meter groot is. Na het zien van de filmpjes van alle 8 de finalisten, was ik opeens niet meer zo zeker van mijn zaak. Van tevoren had ik geen flauw idee wat ik van de anderen kon verwachten en toen bleek dat zij allemaal best wel goede filmpjes hadden, begon ik maar te duimen dat die van mij goed genoeg was om überhaupt bij de laatste 4 te komen.
Na de filmpjes kregen we een korte pauze, terwijl de jury in beraad ging. Na de pauze werd bekend gemaakt wie door mochten naar de vragenronde. De eerste die door was, was volgens mij Sil. Maakt niet uit, nog 3 plaatsen over. Willem. Oké, goed van Willem (Willem zat ook op het Erasmus), nog 2 plaatsen, het kan nog. Lidewij. Ooh nee, nog 1 plaats, alsjeblieft noem nu mijn naam. Toen kwam het verlossende woord: Dennis. Jaaa, ik mag naar de vragenronde. Dat ik als laatste genoemd was, betekende ook dat ik als laatst bevraagd werd. Ik kon dus alvast bedenken wat ik op de vragen zou antwoorden, maar tegelijkertijd werd ik toch nog weer even wat zenuwachtiger. Toen ik (eindelijk) aan de beurt was, was ik blij dat ik kon vertellen over het project waar ik zoveel tijd aan heb besteed. De vragen waren alleen filosofischer en diepgaander dan ik had verwacht. Gelukkig kon ik overal een antwoord op bedenken en ging het voor mijn gevoel eigenlijk wel goed.
Tijdens het laatste juryberaad van de middag gaf Daniel ten Bloemendaal een presentatie over zijn werk aan o.a. de Sentinel 5P. De presentatie van Erik volgde ik al niet helemaal, maar de presentatie van Daniel is nagenoeg volledig aan me voorbij gegaan. Ik kon alleen maar aan dat moment denken dat ze de namen bekend maakten, sorry Daniel. Toen kwam de jury binnen, maar er waren nog een paar vragen aan Daniel vanuit het publiek die hij keurig beantwoordde, terwijl wij langzaam stierven van de zenuwen.
Toen was het eindelijk zo ver, Laura ging de namen bekend maken. En (misschien om het goed te maken van de vorige bekendmaking 😉 noemde ze meteen mijn naam. Ik zou graag vertellen wat ik nu dacht en voelde, maar ik zou eigenlijk niet weten hoe. Het valt denk ik het beste te omschrijven als een combinatie van opluchting, blijdschap en YHEAAAAAAAAA!
Na de eerste felicitaties was het tijd voor een heuse fotoshoot. De dagen hierna heb ik superveel leuke reacties gehad en nog steeds kom ik af en toe mensen tegen die me nog eens feliciteren. Nu is het aftellen geblazen naar de zomervakantie. 17 juli gaan we naar Amerika en 1 augustus is het alweer tijd om naar huis te gaan. Gedurende die 2 weken zullen Lidewij en ik elke dag een blog verzorgen over onze ervaringen van die dag. Bij deze nodig ik iedereen graag uit om deze blogs hier te lezen.